Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Ε και; Ηταν λαθρομετανάστες

(Η σιωπή είναι συνενοχή)


            Ψιτ. Τι λέει; Όλα καλά; Πώς πήγε το μαθηματάκι; Χόρτασες πολιτισμό και γνώσεις ε; Α, τα ‘μαθες; Πεθάναν δώδεκα άνθρωποι στη θάλασσα του Αιγαίου «μας», χτες. Ναι μωρέ, ήταν κι εννιά παιδιά μέσα. Αλλά οκ κλάιν, «λάθρο» ήταν. Άλλωστε τώρα είναι ΚΑΠ (Κάποιου Άλλου Πρόβλημα). Καλά ε, φαντάζεσαι να μας μπαστακώνονταν κι αυτοί; Εγώ πάντως νιώθω πιο ασφαλής τώρα. Κοιμάμαι πιο ήρεμος. Ανεξάρτητα απ’ το ότι βρίσκονται πνιγμένα στον πάτο της θάλασσας παιδάκια οκτώ-εννιά χρονών και βρέφη νεογέννητα. Ο υψηλός πολιτισμός κι η μεγάλη μαγκιά της φιλελεύθερης κουλτούρας είναι γνωστό άλλωστε πως δε χωράνε λαθρομετανάστες.

«Θα φέρουμε τη ψήφο των μεταναστών», Α. Σαμαράς, Οκτώβριος 2013.

            Εγω έχω ήσυχη τη συνείδηση μου, σκέφτεσαι ε; Τη συνείδηση που φτιάχνω χρόνια τώρα αποποιώντας την ευθύνη από πάνω μου. Κάθε σκέψη για τον άλλο. Εγώ κι ο υπεργαμάτος εαυτός μου θα κατακτήσουμε τον κόσμο. Θα πάρουμε πτυχίο, θα πιάσουμε την καλή στο δημόσιο ή ακόμη καλύτερα θα πιάσουμε μια δουλίτσα σε καμιά πολυεθνική και θα την περάσουμε ζωή και κότα. Κλαμπάκι για μόστρα κι άγιος ο Θεός (φτου σκόρδα). Οκ εντάξει, δε θα σε τσιγκλίσω άλλο για τη γενικότερη συμπεριφορά σου στην κοινωνία της αθλιότητας που ζούμε. Κι εγώ στα ίδια σκατά επιπλέω άλλωστε. Άλλη φορά. Πρόσεξε με λίγο σοβαρά τώρα. Δε σου μιλάω πολιτικά αυτή την στιγμή. Σου μιλάω προσπαθώντας να σε ταρακουνήσω∙ να καταλάβεις λίγο τι παίχτηκε. Γιατί είμαι σίγουρος πως είτε δεν το χεις ακούσει, είτε δεν το ‘χεις συνειδητοποιήσει. Το να το’ χεις συνειδητοποιήσει και τώρα να πίνεις καφεδάκι αραχτός/ή, καλύτερα να μην το σκεφτώ γιατι θα με κάνει να νιώσω αηδία, ακόμα και για τη στιγμή που πέρασες δίπλα μου και σου ‘δωσα το κείμενο. Αυτό θα με ‘κανε άλλωστε για σένα ένα ξένο ένα λαθραίο, που δεν έχει δουλειά εδώ.
            Όσο η ανθρώπινη ζωή μετριέται με εθνόσημα δεν υπάρχει ανθρώπινη ζωή. Δεν την αγγίξαμε ποτέ ως κοινωνία. Κάποτε η αριστοκρατία είχε το πάνω χέρι και η δουλεία ανθρώπου από άνθρωπο θεωρούνταν κάτι φυσικό. Λίγο πιο πρόσφατα η ζωή μετριόταν με την υποταγή σε ρασοφόρους παιδόφιλους. Σήμερα γνωρίζουμε μόνο την υποταγή στους όρους του χρήματος: την παραγωγή και την κατανάλωση. Ο άνθρωπος δε χωράει σ’ όλα αυτά. Σε κάθε είδους κόλαση που δημιουργεί μία ελίτ για να πατά ανενόχλητη στις πλάτες των άλλων. Όταν παίζονται συμφέροντα στήριξης μύθων που κρατάνε γερά τις εξουσίες στους θώκους τους ο άνθρωπος είναι περιττός. Γίνεται και λαθραίος άμα λάχει. Κι η ζωή του δεν έχει σημασία. Ήταν λαθρομετανάστης εξαρχής.

«Έχουμε πολλούς άνεργους και πολλούς παράνομους μετανάστες, κάτι που δεν πρέπει να συνεχιστεί», Α. Σαμαράς, Οκτώβριος 2013.

Οι μετανάστες δεν είναι άνθρωποι. Είναι μετανάστες. Και γίνονται και παράνομοι, λαθραίοι. Λαθραίοι άνθρωποι. Έχεις παραμικρή ιδέα τι πάει να πει λαθραίος; Να νιώθεις παντού ανεπιθύμητος; Να σ’ αντιμετωπίζουν όλοι σαν υπάνθρωπο, γιατί απλά γεννήθηκες αλλού; Σα να λέμε πως εγώ από τα Πετράλωνα, δεν έχω δικαιώματα απέναντι στον τύπο της Κηφισιάς. Και οκ χέστο αυτό. Σκέψου αύριο-μεθαύριο άμα χρειαστεί να πας να μείνεις στο εξωτερικό. Θα ‘ναι μαλακία ε; Εδώ στην ελληνική Γη της επαγγελίας έχουμε εμείς το αυτεξούσιο. Είμαστε κυρίαρχοι της πατρίδας μας. Η πατρίδα γαμάει. Έτσι δε μας μάθανε στο σχολείο; Να προσκυνάμε μια σημαία κι εκατό ρομφαίες. Η μαγκιά μας φτάνει μέχρι εκεί που ορίζονται τα σύνορα, φυσικά. Αλλά σ’ αυτό το κομμάτι είμαστε κυρίαρχοι. Είναι δικό μας. Οι πόλεις, τα χωριά, το χώμα, η αθλιότητα, όλα. Μυρίζουν greek βαρβατίλα. Το μουνί της μάνας μας[1] μας ξέβρασε σε κάποια σκατόπολη της ελλάδας. Άρα είμαστε έλληνες. Αντίθετα οι συγκυρίες ξέβρασαν κάποιους άλλους στην ελληνική ξηρά νεκρούς. Η θάλασσα έγινε ο υγρός τάφος τους. Αυτονών και τόσων άλλων που δε ξέρουμε. Δεν πειράζει∙ ήταν λαθρομετανάστες.


«Δεν ψηφίζω νέο Μνημόνιο και μεσοπρόθεσμο», Α. Σαμαράς, Μάιος 2012.


Η ζωή όμως πρέπει να μετριέται με όρους δικαίου∙ με νομικούς όρους. Για το καλό μας. Έτσι διατηρείται η τάξη. Έτσι διατηρείται η ασφάλεια. Οι μετανάστες μας κλέβουν τις δουλειές. Καλά, ειδικά αν είναι λαθραίοι. Έχετε δει λαθραίο μετανάστη ε; Κάτι τεράστια κτήνη σα το κθούλου, που βγάζουν φωτιές απ’ τα ρουθούνια και σφάζουν και μαχαιρώνουν ό,τι βρεθεί στο διάβα τους χωρίς λόγο. Παράνοια σκέτη. Ευτυχώς που υπάρχει η αστυνομία που ποτέ δε βλάπτει κανέναν πολίτη∙ που πάντα μας προστατεύει∙ που μας γλιτώνει απ’ αυτούς. Ευτυχώς που υπάρχουν οι πολιτικοί μας, που κόβονται για το καλό μας και φτιάχνουν «χώρους φιλοξενίας» να τους κλείνουν μέσα εξήντα-εξήντα για να ‘μαστε ασφαλείς. Ευτυχώς, πάλι, που υπάρχουν οι εταιρείες, οι επιχειρηματίες, τ’ αφεντικά μας, που μας δίνουν δουλειές απ’ την καρδιά τους∙ σε μας και τους μετανάστες για να μπορούμε να ζούμε και να τους ευγνωμονούμε πίνοντας νερό στην υγειά τους (καμιά φορά βέβαια περισσότερο απ’ όσο πρέπει). Ευτυχώς πάλι που «αυτοί» μας δίνουν όλα αυτά τα λαμπερά προϊόντα που χρειαζόμαστε για να χαρούμε την πολύτιμη ζωή μας.  Γιατί η δική μας ζωή είναι πάντα πολύτιμη. Του άλλου όχι. Ειδικά αν είναι λαθραίος.

«Οι μετανάστες έχουν γεμίσει τα νηπιαγωγεία και οι Έλληνες δεν μπορούν να μπουν. Αυτό τέρμα», Α. Σαμαράς, Ιούνιος 2012.

Εδώ που τα λέμε ποιον κοροϊδεύουμε; Όλη η δήθεν ανθρωπιά και καλοσύνη μας κρέμεται απ’ τ’ αρχίδια της κοινωνικής συμβίωσης. Δεν αγαπάμε πραγματικά. Αγαπάμε για το συμφέρον και την επιβίωση μας. Κάθε φορά που χαμογελάμε σε κάποιον μετράει από μέσα το συμφερόμετρο∙ αν η εξίσωση είναι καλή χαμογελάμε μέχρι τ’ αυτιά και κάνουμε ότι νοιαζόμαστε. Αν όχι, χαιρετάμε αδιάφορα και κοιτάμε να μη λέμε πολλά-πολλά. Δεν έχει μέλι εκεί πέρα. Μια κοινωνία που βαστιέται πάνω σε τεχνητούς ιστούς συμφέροντος. Γι’ αυτό κι οι σχέσεις κολλάνε σα γλίτσα. Δεν είναι ειλικρινείς. Ποτέ δεν ήταν. Γιατί το πρότυπο μας είναι στη βάση του ατομικιστικό. Η συλλογικότητα δεν υπάρχει ούτε γι’ αστείο. Ευφάνταστες λέξεις όπως αλληλεγγύη, ειλικρίνεια κι αγάπη είναι κενές νοήματος. Χρησιμοποιούνται μόνο ως μέσα συναισθηματικής φόρτισης για την επίτευξη των σκοπών μας. Και μετά πάλι σπίτι. Γεμίζουμε με σάλια και σπέρμα το μαξιλάρι της ανθρωπιστικής μας ονείρωξης από τον καναπέ μας. Μετά φοράμε τα καλά μας και πάμε στο πάρτυ της Στέλλας. Στο δρόμο δίνουμε και κανά ευρώ στο παιδί που καθαρίζει τα τζάμια. Εκπληρώσαμε το ανθρωπιστικό μας καθήκον. Μπορούμε να πέσουμε για ύπνο ήσυχοι και σήμερα.

«Η ανθρωπιστική καταστροφή δεν υπάρχει μόνον όταν κάποιος χάσει τη ζωή του αλλά κι όταν οι παράνομοι φτάσουν σε ευρωπαϊκές ακτές και στη συνέχεια δεν έχουν πού να πάνε.», Α. Σαμαράς, Οκτώβριος 2013.

Αν έχεις πεθάνει σίγουρα δε μπορείς να σκεφτείς τι θα κάνεις. Ίσως να βγάλουμε κριτήρια για το ποιοι έχουν φτάσει στ’ αδιέξοδο της ζωής, να συγκροτούμε ένοπλες ομάδες και να τους βγάζουμε απ’ τη μιζέρια τους. Για το καλό τους φυσικά. Υποφέρουν που υποφέρουν.

«Έχουμε τόσους ανέργους όσους και παράνομους μετανάστες. Δεν παει άλλο.», Α. Σαμαράς, Οκτώβριος 2013.

Όλοι απειλούμαστε απ’ τους μετανάστες. Δε νιώθεις πάντα την καυτή ανάσα του από πάνω σου όταν καλλιεργείς φράουλες απλήρωτος κανά χρόνο και σε πυροβολάνε γιατί ζητάς τα δεδουλευμένα;

                                    «Το λιμενικό τους βοήθησε», Μ. Βαρβιτσιώτης, υπουργός ναυτιλίας 2014.

«Προσπαθούσαμε να ανέβουμε στη βάρκα του λιμενικού, μας χτυπούσαν τις πόρτες και μας πετούσαν πάλι στο νερό. Ένα παιδάκι ενός έτους φώναζε βοήθεια, μαμά, μπαμπά. Έχασα τέσσερα παιδιά και τη γυναίκα μου.», Άνθρωπος, Ιανουάριος 2014.


Σταύρος, Χρήστος.





[1] Αν θίχτηκες μ’ αυτή τη φράση διάβασε «Η τύχη μας» εδώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου