Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Θα πάρω φόρα και θα πέσω στο κενό




       Άλλη μία γεμάτη μέρα. Σχολή, μαθήματα, συνελεύσεις, συναντήσεις. Τόσους ανθρώπους συνάντησα, τόσο διαφορετικούς κι όμως τόσο ίδιοι φάνηκαν στα μάτια μου. Όχι, όχι στην όψη. Αυτή υπάρχει μονάχα για να ξεγελά. Σ’ αυτό το “ μέσα “  ήταν όλοι ίδιοι.

       Κοινό σημείο εκκίνησης όλων: η γκρίνια. Η γκρίνια για ότι συμβαίνει γύρω. Κοινό σημείο τερματισμού; Χα, εδώ σε θέλω μάγκα μου! Δεν υπάρχει κοινό σημείο τερματισμού. Ο λόγος είναι πασιφανής. Όταν δοθεί το σύνθημα εκκίνησης του αγώνα όλοι θα ξεκινήσουν να τρέχουν. Στην διάρκεια του αγώνα όμως οι περισσότεροι θα αποφασίσουν να κόψουν δρόμο. Κουράζονται εύκολα βλέπεις γιατί δεν είναι μαθημένοι σε κάτι τέτοια και δεν είναι διατεθειμένοι να τρέξουν και τα 1500 μέτρα. Παρ’ όλα αυτά θεωρούν πως ακόμα κι έτσι συνεχίζουν να αγωνίζονται. Έρχεται όμως η στιγμή που από τις πολλές πλάγιες στροφές είτε χάνονται εντελώς, είτε καταλήγουν να κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους! “Ε, δεν βαριέσαι”, λένε, “θα γυρίσω στην αφετηρία. Εκεί είμαι ασφαλής. Την ξέρω την αφετηρία.” Κι έτσι κάνουν. Κάθονται εκεί αραχτοί, χαλαροί στην κανονικότητα, στην χθεσινή καθημερινότητα περιμένοντας στωικά την κάποτε επιστροφή των υπολοίπων. Πόσο γελασμένοι είναι!
Ναι, υπάρχουν ακόμα αρκετοί που τρέχουν. Είναι αυτοί που έχουν επιλέξει να τρέξουν από τον κανονικό δρόμο. Θέλουν να δοκιμάσουν να τρέξουν και τα 1500 μέτρα. Και ξέρω τι θα μου πεις. Όντως μερικοί από αυτούς παίρνουν αναβολικά για να ξεγελάσουν και να κερδίσουν θαυμασμό, δόξα, σεβασμό. Έλα τώρα, τους ξέρεις αυτούς. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσοχή της κερκίδας, της μάζας. Είναι φούσκα. Κάποια στιγμή θα σκάσουν. Και μπορείς να φανταστείς πότε γίνεται αυτό; Κάθε φορά που τους ξεπερνά ένας αληθινός αθλητής και τους χαμογελά συνωμοτικά. Υπενθυμίζοντάς τους  πως ζουν ένα όνειρο, που αργά ή γρήγορα θα τελειώσει. Θα σβήσει. Και μαζί του θα σβηστούν και οι ίδιοι. Dust in the wind. Κανείς δεν θα τους θυμάται μετά από λίγο καιρό. Γιατί να το κάνει άλλωστε; Αφού δεν το έκαναν επειδή το γούσταραν.

     Ναι ρε φίλε ναι. Όσο και να μην θέλεις να το πιστέψεις υπάρχουν και πραγματικοί αθλητές. Αυτοί τρέχουν με ότι έχουν. Την δύναμη, την αντοχή τους , τα πιστεύω τους. Κι αυτά πηγάζουν από την αστείρευτη πηγή του μυαλού τους. Χωρίς αναβολικά, χωρίς πλάγιους και εύκολους δρόμους. Επιλέγουν τον ένα και μοναδικό και θα τρέξουν χωρίς “ όπλα” . Γιατί; Γιατί αυτοί επέλεξαν να αγωνιστούν. Επέλεξαν να κάνουν αυτό που οι περισσότεροι φοβούνται. Προφανώς και δεν βλέπεις κανέναν τέτοιο. Γιατί το μάτι σου είναι συνηθισμένο να βλέπει θέαμα και αυτό να θεωρεί ως πραγματικό, υπαρκτό. Μόνο που εκείνοι απεχθάνονται το θέαμα. Δεν θέλουν να τους δεις. Θέλουν να νιώσεις αυτό που νιώθουν και οι ίδιοι. Δεν διατυμπανίζουν εδώ κι εκεί τον τρόπο που έχουν επιλέξει να τρέξουν. Δεν είναι αυτός ο σκοπός τους και τους ενδιαφέρει κιόλας. Όταν το επέλεξαν ήξεραν με τι είχαν να κάνουν. Ήξεραν πόσο δύσκολο μπορεί να ήταν. Γούσταραν όμως. Και ξέρεις τι γουστάρουν πιο πολύ; Όταν στην διάρκεια του αγώνα συναντήσουν κι άλλους με τα ίδια συναισθήματα. Το δικό τους μάτι τους κόβει. Τους αναγνωρίζει αμέσως. Ξέρουν μεταξύ τους ποιοι τρέχουν αληθινά. Αλλά όχι δεν θα τους προσπεράσουν κι αυτούς, σαν τους άλλους με τα αναβολικά. Θα τρέξουν μαζί. Μαζί ως το τέλος. Γιατί αυτόν τον αγώνα δεν τον τρέχουν για τους εαυτούς τους. Δεν είναι ατομικός, είναι συλλογικός. Και όταν φτάσουν στο τέρμα, θα γιορτάσουν όλοι μαζί και το έπαθλο θα το μοιραστούν. Και τότε θα επιβεβαιώσουν πόσο πολύ άξιζε ο κόπος. Αυτοί γνώρισαν κάτι, που οι περισσότεροι ούτε καν μπορούσαν να φανταστούν!



Εσύ ποιον δρόμο και με ποιον τρόπο θα επιλέξεις να τρέξεις στην κοινωνία που ζεις;

Υ.Γ: Ας μην ξεχνάμε την κερκίδα. Την μάζα. Αυτή παρακολουθεί από μακριά  όλους τους αθλητές. Το 1% θα δει τους αληθινούς  και θα πάει στο τέρμα να τους συγχαρεί. Είναι αυτοί που θα τρέξουν αύριο  όπως οι σημερινοί αθλητές. Το άλλο 99% βλέπει μονάχα τους άλλους. Αυτοί με τα αναβολικά έχουν τους περισσότερους οπαδούς. Είναι φανατισμένοι οι οπαδοί όσο δεν πάει. Θέλουν τόσο πολύ να κερδίσουν οι κύριοι “ θέαμα” που θα κάνουν ότι μπορούν για να σαμποτάρουν τους άλλους. Και ξέρεις ε; Ο τραυματισμός των ποδιών είναι ο στόχος τους, ώστε να σαμποτάρουν τον αγώνα μερικών και ειδικά αυτών που τρέχουν αληθινά. Και πολλές φορές ο τραυματισμός αυτός είναι τόσο μεγάλος που καταντά θανάσιμος.( στην μνήμη του Παύλου Φύσσα και όσων άλλων τραυματίστηκαν θανάσιμα και μη από το κοινό που παρακολουθούσε.) ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΕΙΣ ΑΛΛΟ. ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ ΤΩΡΑ!


                                                                                                   Γράφει η Κ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου