Νεκρή σχολή, νεκρά μυαλά

Εμπρός, για την κανονικοποίηση της μιζέριας

Φιλοσοφική Σχολή. Άνοιξε επιτέλους κι ευτυχήσαμε. Επιτέλους μάθημα. Όλα τώρα είναι καλά. Όλοι γουστάρουν. Τ’ ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Η πηγή της γνώσης. Η πηγή της αθλιότητας. Η αναπαραγωγή της κοινωνικής αφασίας.

Καφές. Ο γαλλικός πήγε 1.60. Το καινούριο κυλικείο μοιάζει μ’ αποστειρωμένο χώρο νοσοκομείου. Έχει και μπάρες. Πρέπει να ξέρεις ποια ακριβώς είναι η σειρά σου. Πρέπει να παίρνεις το χαρτί σου και να στο διπλοτσεκάρει ευλαβικά ο παρλαπίπας μπουλούκος δίπλα. Μη και κλέψεις το δείγμα ζαμπονοτυρόπιτας. Μη και κλέψεις τον καφέ. Μη και βάλει διπλό αντί για μονό. Όλα κι όλα.

Πάμε πάλι. Καφές. Απαραίτητο εργαλείο άμα θες ν’ αντέξεις τις νάρκες μιζέριας που σκάνε γύρω σου. Οι φοιτητές. Οι καθηγητές. Τα μέλη δεπ. Κλαίνε για τα μαθήματα που χάσανε. Κλαίνε γιατί τώρα τρέχουν να προλάβουν κι είναι άδικο. Αυτοί δε φταίνε άλλωστε. Κλαίνε για τα σκουπίδια. Κλαίνε για να μη χάσουν τη δουλειά τους. Οι μεν τη μελλοντική και οι δε την τωρινή. Μια απέραντη φυλακή με ξεχωριστά δωμάτια. Όλα ίδια είναι. Οι κρατούμενοι κάνουν πως επικοινωνούν. Μορφάζουν κομψά και χαιρετιούνται από απόσταση ασφαλείας. Κάγκελα ανάμεσα τους. Και μέσα τους. Το μυαλό μας, απέραντο ψυχιατρείο που ‘χει αποδεχθεί ως φυσιολογικές όλες τις αντιφάσεις της καπιταλιστικής μιζέριας. Πιες μια τζούρα καφέ στην υγειά μας.

Μάθημα. Ορδές από νεκρόφιλα πτώματα τρέχουν να προλάβουν. Μουγκρίζουν μεταλλικά και συνεχίζουν. Πρέπει να γαμήσουν ό,τι νεκρή ύλη υπάρχει μέσα στον απονεκρωμένο σολομώντειο οίκο. Έχεις σημειώσεις για παπαρολογική α’; Πήγες σκατολογία β’; Καλός αυτός που κάνει αρχιδολογία γ’; Πώς θα το περάσω; Πώς θα γεράσω; Χωρίς πτυχίο; Ζήτω το ψωροκομείο που μου ‘θεσαν να ζω. Ζήτω η μαζική παραγωγή ηλιθίων. Ζήτω οι τρεις κι εξήντα που θα παίρνω αύριο γλείφοντας κατουρημένες ποδιές για να ζήσω. Πέρασε η ώρα. Πίσω στο μάθημα. Ωχ, μπήκε η κυρία. Πέτα το τσιγάρο. Πάμε μέσα. Γρήγορα. Ανοίγω την πόρτα κι είναι λες και μπαίνω στη ζώνη του λυκόφωτος. Ζόμπι στα αμφιθέατρα. Κρέμονται απ’ τα παραφουσκωμένα από ψέματα χείλη των χοντροκαθηγητάδων. Τόσα χρόνια τρώγανε καλά κι αυτοί. Αυτοί που ‘χαν συμμετάσχει σε κυβερνήσεις, που ‘χουν συγγενείς υπουργούς και γενικούς γραμματείς και τώρα μας κάνουν δακρύβρεχτα κηρύγματα περί ηθικής κι ωραίας κοψιάς ανθρώπου. Τους χειροκροτάμε. Σχεδόν κλαίμε. Είναι γαμάτα να ‘σαι πάλι στο αμφιθέατρο. Πίσω στο μάθημα τώρα. Αρκετά με το διάλειμα. Ας πούμε για τις σφαγές του Μεγάλου Κωνσταντίνου και πόσο καλό έκαναν στον ελληνισμό και την ορθοδοξία.

Σκουπίδια. Παντού. Οι καθαρίστριες ήταν περιττές. Εξορθολογισμός. Κάνανε το έγκλημα και δε δέχθηκαν να δουλεύουν με 350 μεικτά το μήνα. Τσεκούρι. Ίσως τώρα τους τα κάνει ο Μητσοτάκης 360. Ανακούφιση. Η ομαλότητα είναι κοντά. Εμείς θα βλέπουμε καθαρές τις τουαλέτες μετά τη γενναιόδωρη ρύθμιση του υπουργού. Όλα θα λυθούν. Μην αγχώνεσαι. Η μπόχα θα μείνει μόνο στο κεφάλι μας πάλι.

Φώτα. Σβήσανε σε κάτι αίθουσες. Κάηκαν οι ασφάλειες. Ε και; Ατμοσφαιρικό μάθημα. Μπορείς να κάνεις και κωλοδάχτυλο χωρίς να σε βλέπει ο καθηγητής. Χαχα. Δες τη θετική πλευρά. Εκτός αν θες να ξαναμπεί ο καλοβολεμένος υπάλληλος που φρόντιζε γι’ αυτά. Για να κάνεις εσύ μάθημα με φως θα καπηλεύονται τα λαμόγια το κράτος; Τι λες ρε. Θυσίες. Είναι δύσκολη φάση για τη χώρα. Φέρνε κεριά. Φέρνε κωλόχαρτο. Ντύσου καλά, γιατί σε μια αίθουσα σήμερα δεν είχε και θέρμανση και πάγωσε ο κώλος μου. Να σπουδάσεις δεν ήθελες; Ο Μέγας Πλάτων έλεγε πως το σώμα είναι που μας κρατά στο ψέμα. Τώρα επιτέλους, θα ‘χεις το χρόνο ν’ ασχοληθείς με το πνεύμα σου. Θα το ελευθερώσεις. Θα θεαθείς την αλήθεια. Εκεί που κατουράς στο σκοτάδι κολυμπώντας στα κάτουρα και τις σερβιέτες των προηγούμενων θα δεις πόσο απελευθερωμένος θα νιώσεις. Το πουλί σου θα μετατραπεί σε φάρο της αλήθειας που φωτίζει τον κόσμο.

Μέλη δεπ. Δε πάνε να γαμηθούν. Καλά περνάμε.

Κλειστές βιβλιοθήκες. Λες και πήγαινε ποτέ κανένας.

Κλειστά εργαστήρια. Δεν πειράζει. Εργαστήριο μας η φύση.

Κλειστές γραμματείες. Και που ήταν ανοιχτές τι κάνανε;

Το ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Το Πανεπιστήμιο των ονείρων μας. Μέσα στα κάτουρα, τη βρώμα και τη σαπίλα. Τα γκράφιτι στους φρεσκοβαμμένους τοίχους μας ενοχλούν, κάπου διάβασα. Ε, ναι. Πώς μπορεί κάποιος να χαλάσει την εξαίσια αισθητική του κτηρίου της φιλοσοφικής; Που φιλοξένησε όλη την υψηλή διανόηση του κόσμου τον Αύγουστο. Που τόσοι φιλόσοφοι μας έκαναν την τιμή να πατήσουν στ’ αμφιθέατρα μας, να πουν τόσο εμπνευσμένες κενολογίες και να φάνε απ’ το εστιατόριο μας. Τότε βέβαια είχε αλλάξει γκέητερινγκ. Το παστίτσιο τρωγότανε. Έκανε κι 8 ευρώ βέβαια. Ήταν δυνατό να τους αφήναμε έτσι τους ανθρώπους;

Το συμπέρασμα είναι ένα: Πάο, θρησκεία, θύρα 13. Καφές και τυρόπιτα των 2 ευρώ. Τα λέμε κάπου στους διαδρόμους του 4ου. Θα με ξεχωρίσεις απ’ τα μαύρα ρούχα και την καταθλιπτική γκριμάτσα. Ο καιρός γι’ αστεία μας τέλειωσε. 

Γράφει ο Σ. Κ.